Onze bezoeker Miet vertelt wat Het Majin Huis voor haar betekent.
“Na mijn kankerdiagnose voelde ik me stuurloos. Natuurlijk ben ik dankbaar en opgelucht dat de dokters er op tijd bij waren en dat de operatie goed is verlopen. Maar elke kankeringreep is een verminking. Je staat een deel van je lichaam af. Het is nodig. Het is de prijs die je moet betalen. Daarna moet je met dat verminderde lichaam terug op weg. Dat is niet evident.”
“Ik probeer te aanvaarden dat het niet meer is zoals vroeger, dat ik minder kan, dat ik mijn vooruitzichten en planning moet herzien. Met dat verwerkingsproces ben ik nog niet klaar.”
“Hier in Het Majin Huis neem ik deel aan workshops en ontspannende activiteiten. Die helpen me om terug vertrouwen te krijgen in mijn lichaam. Tijdens de speciale yogalessen houdt de begeleidster rekening met mijn littekens, met de pijn die ik voel. Dat zij aandacht heeft voor mijn grenzen, is zó belangrijk. Want ik ben mijn nieuwe grenzen zelf nog aan het ontdekken.”
“Het helpt me ook dat ik hier tijdens de yogalessen en workshops omringd ben door mensen die met dezelfde wanhoop geconfronteerd zijn. Zij proberen, net als ik, om te gaan met een lichaam dat niet meer helemaal mee wil of kan. In een gewone yogales kan er – soms onbewust – een tikje competitiedrang ontstaan. Onder lotgenoten voelt niemand nog die drang om de beste te willen zijn.”
“Onlangs sprak ik hier in Het Majin Huis met een lotgenote die 15 jaar geleden ook al eens met kanker te maken kreeg. Op dat moment bestond een ondersteuningshuis zoals dit nog niet. Die vrouw zei dat haar revalidatie toen veel trager verliep. Een initiatief zoals Het Majin Huis versnelt het genezingsproces.”
“Ik krijg hier handvaten en ruggensteuntjes om terug recht te krabbelen. Zo ontdek ik dat er ook best wat dingen zijn die ik wel nog kan. Voor mij is dit huis de ideale aanvulling op de zorgen die het ziekenhuis en mijn huisarts me boden en waarover ik ook heel tevreden ben.”
Miet – oktober 2022
Onze bezoeker Renild vertelt wat Het Majin Huis voor haar betekent.
“Eerst wilde ik niet naar Het Majin Huis komen. Ik zag dit als een plaats vol met mensen die sukkelen met kanker. Bij die groep wilde ik niet horen.”
“Ik wou door mijn ziekte gaan en die zo snel mogelijk achter mij laten. Maar dokters zeiden dat ik door die gedachtegang woekerde met mijn krachten. Ze raadden mij aan om hier deel te nemen aan groepssessies rond vermoeidheid. Niet omdat ik kloeg over vermoeidheid. Wel omdat ik mijn vermoeidheid negeerde.”
“Ik schreef mij in. Maar ik moest een tijd wachten tot die sessies plaatsvonden. Intussen sloeg de kanker verder toe. Het zou niet na een paar maanden voorbij zijn. Dus kwam ik toch eens kijken welke ondersteuning me kon helpen. (smaalt) Die eerste keer klopte ik hier aan met het excuus dat ik gewoon de data van de groepssessies eens kwam checken.”
“Er was tijd voor een tas koffie en een babbel. Een heel emotioneel moment. Ik heb zelf altijd gewerkt in de hulpverlening. Nu zat ik langs de andere kant.”
“Ik ervaarde dat men er hier niet aan tilde dat ik het even niet meer wist, dat ik even huilde. Voor mij voelde dat als thuiskomen. Ik dacht: hier weet men waarover het gaat.”
“Als je in je omgeving met mensen over je kanker babbelt, zijn de reacties vaak paniekerig. Dus ga je letten op wat je zegt. Je wil niemand kwetsen. Hier is die paniekerigheid er niet. Daardoor kun je vrijuit praten.”
Lees het vervolg van de getuigenis van Renild hier
