Naar aanleiding van de Dag tegen Kanker vorige week, heeft Stad Gent voor haar Facebookpagina een interview gemaakt met een van onze bezoekers : Diana.
“Ik heb zelf ontdekt dat er iets mis was met mijn lichaam. Twee weken na een auto-ongeval had ik pijn in mijn borstbeen. Door de pijn begon ik te voelen en ik had snel door dat er een gezwel naast mijn borstbeen zat. Vanaf het moment dat ik het gezwel voelde wist ik dat er iets mis was. Eind november 2021 kreeg ik de diagnose borstkanker. Zonder het auto-ongeluk zou ik nooit de reactie gehad hebben om te voelen. Als ik er nadien op terugkijk snap ik niet hoe ik het niet vroeger heb opgemerkt. Wanneer ik in de spiegel keek zag ik duidelijk de aftekening van het gezwel in mijn borst.
Op het moment dat je de diagnose krijgt lijkt alles onwerkelijk. Er zijn zoveel vragen bij de start van de behandeling, maar ik kan niet zeggen dat ik in paniek raakte. Ik heb veel steun geput uit gesprekken met familie en vrienden. Het beste gevoel is om te weten dat je een vangnet hebt, je wilt er niet invallen en je hoopt dat het niet nodig is, maar het kan wel wanneer het toch zou gebeuren.
Ook Het Majin Huis was een steunpilaar. Het is een ondersteuningshuis waar mensen met kanker op verhaal komen, lotgenoten kunnen vinden en kunnen deelnemen aan versterkende activiteiten. Ikzelf haal veel voldoening uit de tai-chilessen en psycho-sociale begeleiding die ze er geven.
Voor mij was het belangrijk dat ik tijdens mijn therapie kon genieten van andere dingen wanneer mijn lichaam het toestond. Mijn therapie nam plaats in de zomer, dus wanneer ik te voet naar het ziekenhuis wandelde, werd ik altijd gelukkig wanneer ik de zon voelde. Ik kon nog steeds genieten van de kleine dingen zoals eten met vrienden, even sporten,… maar dan op mijn tempo.
Ik ben een persoon die een doel kan hebben, maar dat doel mag gerust veranderen. Ik ben vooral in het ‘nu’ bezig waardoor ik doorheen de therapie ook steeds dacht ‘hoe voel ik me nu?’. Volgens mij was ik ook bijna verplicht om zo te denken want ik moest het doen met de bouwstenen die ik op dat moment had. Persoonlijk verwachtte ik het veel zwaarder mocht ik voortdurend gedacht hebben ‘Ik moet nu genezen’. Velen stellen mij de vraag ‘Je hebt toch niet slecht geleefd?’ in de zin van eten en mindset. Daarachter zit een soort kwaadheid die voor mij niet relevant is. Ik zie ziekte eerder als een andere uiting van de natuur.
Sinds augustus ben ik uit therapie. De periodes hoe ik me voel zijn wisselend. Ik kan een goeie week hebben, maar daarna opnieuw een mindere week. Ik ben geopereerd, ik ben behandeld, dus nu beschouw ik het leven graag als een reset. Ik leer mijn lichaam nu opnieuw kennen.
Er moet geen taboe zijn om te spreken over kanker, er is erkenning dat het moeilijk is om ermee om te gaan. Het is belangrijk om te weten dat je ook gelukkig kan zijn tijdens kanker. Ik heb ook hele gelukkige momenten gehad. Het is niet altijd het vermoeid zijn en ziek zijn. Er zijn ongetwijfeld veel ongelukkige en moeilijke momenten, maar je mag je leven niet voorbij laten gaan tijdens je behandeling.“
